แม่น้ำมูน

แม่เมือง ม้วยมรณ์
แม่มูนมิ่งเหมือนแม้น แม่เมือง
หล่อเลี้ยงลูกหลานเรือง ล้นหลาม
เขื่อนขึ้นขวางโขดขอด ขุ่นข้น
แม่มูนมาหม่นหมอง แม่เมือง ม้วยมรณ์

ปากมูน ปากแม่
ปากมูนเหมือนปากแม่ ปากมั่ง ปากมี
ปากป้อนปราณปรานี ปกป้อง
ปราชญ์ปิดปากเปลี่ยนแปลง ปากเมือง
ปากแม่แปดเปื้อนมล ปากหม่น ปากหมอง

แม่มูน
ทอดสายยาว จากป่าเขา เป็นลำห้วย ระรินรวย สู่ธารฉ่ำ ลำน้ำไหล
เลียบลัดเลาะ เซาะแผ่นดิน ถิ่นใกล้ไกล เป็นแม่ใหญ่ เป็นหัวใจ ให้ชีวี
แม่น้ำมูน บุญคุณแม่ แผ่ไพศาล เลี้ยงลูกหลาน เติบโตใหญ่ ไปทุกที่
ทั้งผู้ว่าฯ นายกฯ รัฐมนตรี ล้วนโตจาก แม่คนนี้ แม่ลำมูน
แล้วสิ่งใด สนองใน คุณของแม่ มองเป็นแค่ ลำน้ำใหญ่ ไม่สิ้นสูญ
สวาปาม น้ำอุดม ดินสมบูรณ์ รีดเลือดมูน แปลงเป็นไฟ ไม่ใยดี
แม่กระหาย กายบอบช้ำ ระกำหนัก ด้วยเขื่อนยักษ์ กักน้ำไว้ ในทุกที่
กินไม่ได้ แม่ผ่ายผอม ทุกเดือนปี ไร้เรี่ยวแรง เลี้ยงชีวี ที่รอคอย
มือตีนชา ตาพร่ามัว นอนตัวสั่น ใจรั่วลั่น ลิ้นเอ่ยเสียง สำเนียงอ่อย
บอกลูกหลาน วงศ์วาน อย่างเลื่อนลอย “อย่าท้อถอย แม่จะคอยเลี้ยง เลี้ยงครอบครัว”
หยดน้ำใส ไหลจากตา ฟ้าอ่อนแสง มือไร้แรง เอื้อมออกไป หมายลูบหัว
ฟ้ามืดพลัน มิได้ทัน แตะต้องตัว ลูกหลานทั่ว ระงมไห้ อาลัยมูน
ขอร่างนี้ เป็นเพียงร่าง ทางความคิด ขอชีวิต แม่เอาไว้ อย่าให้สูญ
ขอให้แม่ กลับเป็นแม่ ที่สมบูรณ์ ขอพลัง ลูกหลานมูน เข้าหนุนนำ
“ ด้วยสัญชาติญาณของความเป็นแม่ ย่อมรักลูกทุกคน ไม่ว่าจะเป็นลูกของตนหรือลูกคนอื่น แล้วจะมีลูกสักกี่คนที่รักในความเป็นแม่ที่ไม่ใช่แม่ของตน ผมเองก็ได้ชื่อว่าเป็นลูกเพียงแต่ไม่ใช่ลูกแม่มูน”
ตึกขาว
12 ก.ค 47
2.45 น.